چند روز پیش در راه بازگشت از زیارت حضرت سلطان ابوالحسن علی بن موسی الرضا علیه السلام توفیق نصیب شد به زیارت مزار یک ابوالحسن دیگر نیز راه یابم که نام او هم علی است. او کسی نیست جز عارف نامی ایران زمین، شیخ ابوالحسن خرقانی که بر بالای بام روستای قلعه خرقان در آغوش نسیم شمال آرمیده و رایحه دل انگیز عرفان الهی اش هوش از سر مشتاقان از چهار گوشه جهان ربوده است. شیخ فرید الدین عطار نیشابوری در تذکرة الاولیا در وصفش می نویسد: آن آفتاب الهی، آن آسمان نامتناهی، قطب زمان ابوالحسن خرقانی، پیشوای اهل طریقت و راهنمای سالکان راه حقیقت در درگاه حضرت عزّت آشنایی عظیم داشت.

باری، در آرامگاه این عارف نامی چشمم به تابلویی خورد که این مطلب در آن نقش بسته بود:

بر سردر خانقاه شیخ ابوالحسن خرقانی قدس الله تعالی نوشته بودند به زر:

هرکه در این سرا درآید نانش دهید

نانش دهید و از ایمانش مپرسید

چه آن کس که به درگاه باریتعالی به جان ارزد

البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد.

یادم افتاد که امثال ما برای این که نانی را از کسی دریغ ورزیم یا نان افراد را قطع کنیم چه کارها که انجام نمی دهیم. از ایمانیات که هیچ، از التزام عملی شان به این اصل و آن فرع و این شخص و آن آقا و ... می پرسیم و با این کار، شخصیت و قدر و شأنشان و استقلال اندیشه شان را لگد مال می کنیم و از آنها می خواهیم که با دست خود همه را به پای فلان و بهمان قربانی کنند. یا فی المثل، کسی می خواهد فیزیک درس بدهد از او می پرسیم: اگر فیزیک با قرآن مخالفت ورزد یا قرآن با فیزیک مخالف باشد چه می کنید!!! و نهایتاً به جای جذب، دفعش می کنیم. حالا جالب تر این است که تفتیش کنندگان عقاید مردم، ادعای خرقه پوشی هم داشته باشند. خدای رحمت کند لسان الغیب شیراز را که گفت: ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد. ملتمس دعا - شاکر